حفاظت از محتوای دیجیتال با پهنای باند بالا (HDCP) نوعی حفاظت از کپی دیجیتال است که توسط شرکت اینتل برای جلوگیری از کپی کردن محتوای صوتی و تصویری دیجیتال در حین حرکت در بین اتصالات توسعه یافته است. انواع اتصالات عبارتند از DisplayPort (DP)، رابط بصری دیجیتال (DVI) و رابط چند رسانه ای با وضوح بالا (HDMI)، و همچنین پروتکل های کمتر محبوب یا منسوخ شده مانند رابط ویدیوی گیگابیتی (GVIF) و رابط نمایش یکپارچه (UDI).
این سیستم برای جلوگیری از پخش محتوای رمزگذاری شده با HDCP در دستگاه‌های غیرمجاز یا دستگاه‌هایی است که برای کپی محتوای HDCP تغییر یافته‌اند. قبل از ارسال داده، یک دستگاه فرستنده بررسی می کند که گیرنده مجاز به دریافت آن است. در این صورت، فرستنده داده ها را رمزگذاری می کند تا از استراق سمع که به سمت گیرنده جریان می یابد، جلوگیری کند.
به منظور ساخت دستگاهی که محتوای دارای HDCP را پخش می کند، سازنده باید مجوز ثبت اختراع را از Digital Content Protection LLC زیرمجموعه اینتل دریافت کند، هزینه ای سالانه بپردازد و شرایط مختلف را ارائه کند. به عنوان مثال، دستگاه را نمی توان برای کپی طراحی کرد. باید «تلاش‌ها برای شکست الزامات حفاظت از محتوا را ناکام بگذارد»؛ نباید ویدیوی محافظت‌شده با کیفیت بالا را به گیرنده‌های غیرHDCP ارسال کند. و کارهای DVD-Audio را فقط می توان با کیفیت CD-audio توسط خروجی های صوتی دیجیتال غیر HDCP پخش کرد (خروجی های صوتی آنالوگ محدودیت کیفیت ندارند).
در سپتامبر 2010، یک کلید اصلی HDCP که امکان تولید کلیدهای دستگاه معتبر را فراهم می‌کرد، برای عموم منتشر شد و ویژگی ابطال کلید HDCP را بی‌استفاده کرد. اینتل تایید کرده است که کرک واقعی است، و معتقد است که کلید اصلی به جای اینکه فاش شده باشد، مهندسی معکوس شده است. از نظر عملی، تاثیر کرک به عنوان "معادل دیجیتال نشان دادن دوربین فیلمبرداری به سمت تلویزیون" توصیف شده است و برای مصرف کنندگان اهمیت محدودی دارد زیرا رمزگذاری دیسک های با وضوح بالا به طور مستقیم مورد حمله قرار گرفته است، با از دست دادن ویژگی های تعاملی مانند منوها. اینتل تهدید کرد که از هر کسی که دستگاهی بدون مجوز تولید می کند شکایت خواهد کرد.
