مرجع کلمات و اصطلاحات اختصاری

عفونت گوش میانی در قرن 18 شیوع فراوانی داشت. اما امروزه با توجه به پیشرفت بهداشت و روش های درمانی تقریبا به صفر رسیده است. اما هنوز در کشور هایی مانند آنگولا وجود دارد که این مقدار در سطح جهانی اندک می باشد

معمولاً بیماری به واسطه وجود علایمی مانند فشار منفی در گوش میانی و مایع در گوش شناسایی می‌شود و علامت یا نشانه سیستماتیک دیگری مبنی بر عفونت وجود ندارد. کم شنوایی انتقالی در حد ملایم تا متوسط ایجاد می‌شود و اگر در مراحل ابتدایی، عفونت درمان نشود، می‌تواند به شکل مشکلی شدید و پیچیده بروز کند. علایم اختصاصی که عموماً مرتبط با عفونت‌های فعال هستند عبارتند از:
- درد گوش
- مالیدن یا کشیدن گوش
- ترشح از گوش
- کم شنوایی
- اختلال تعادل

علایم سیستمیک اتیت میانی:
- تب
- بد خلقی
- خواب بی‌قرار
- تحریک پذیری
- ناخوشی

طبق مطالعات انجام شده، میانگین آستانه راه هوایی (AC) در کودکان مبتلا به ترشح گوش میانی(MEE)، معادل ۲۷ دسی بل HL در سه فرکانس ۵۰۰، ۱۰۰۰ و ۴۰۰۰ هرتز بوده‌است در حالیکه آستانه ۲۰۰۰ هرتز اندکی بهتر و معادل ۲۰ دسی بل HL گزارش شده‌است. در کودکانی که ترشح دو طرفه داشته‌اند، میانگین آستانه‌ها حدود ۱۰ دسی بل بدتر از حالت یک طرفه بوده‌است. شکل معمول شنوایی‌نگاره (اودیوگرام) در عفونت گوش میانی، به صورت مسطح (Flat) یا اندکی افت فرکانس‌های پایین(Slightly Rising) است و معمولاً فرکانس ۲۰۰۰ هرتز، بهترین آستانه را دارد. میزان افت در اتیت میانی می‌تواند از حد نرمال تا ۵۰ دسی بل HL، متغیر باشد. معمولاً آستانه‌های استخوانی تحت تأثیر قرار نمی‌گیرند. (کم شنوایی انتقالی) اگر طی معاینه با اوتوسکوپ، به جای مایع، در پشت پرده صماخ حباب هوا دیده شود، انتظار داریم که میزان کم شنوایی خفیف تر باشد. کودکانی که سابقه ابتلا به عفونت‌های مزمن(Chronic) یا راجعه(Recurrent) گوش میانی دارند، ممکن است علی‌رغم شنوایی هنجار در شنوایی سنجی مرسوم، افت فرکانس‌های ۱۲ الی ۲۰ کیلوهرتز را در شنوایی سنجی فرکانس بالا نشان دهند.

ارسال نظر