فاصلهٔ مجازی که به آن فاصلهٔ صفر و گاه نیم‌فاصله هم گفته شده، نویسه‌ای در استاندارد یونی‌کد است که برای حروفچینی کامپیوتری بعضی خط‌ها از قبیل خط فارسی و خط‌های هندیک به کار می‌رود.
در فارسی این نویسه در مواردی که دو حرف به هم نمی‌چسبند ولی فاصلهٔ مرئی ندارند استفاده می‌شود. مثلاً در کلمه‌های «خانه‌ها»، «می‌شود» و «بهره‌وری». (توجّه شود به تفاوت با «خانه ها» و «می شود» و «بهره وری» که در آنها از فاصله معمولی استفاده شده که شکل نادرست تایپ واژگان می‌باشد).
کد این نویسه در استاندارد یونی‌کد U+200C است. این نویسه در استاندارد ملی شمارهٔ ۶۲۱۹ ایران نیز استاندارد شده‌است. نام فاصلهٔ مجازی اولین بار در استاندارد ملی ۳۳۴۲ ایران استاندارد شده‌است.
