مرجع کلمات و اصطلاحات اختصاری

(صدا روی پروتکل اینترنت:Voice Over Internet Protocol) یک اصطلاح عمومی برای خانواده‌ای از فناوری‌های انتقال برای تحویل ارتباطات صوتی بر روی شبکه‌های مبتنی بر IP مثل اینترنت و شبکه‌های سوِییچینگ بسته می‌باشد .

VoIP، تلفن IP، تلفن اینترنتی، تلفن پهن‌باند، صدای پهن‌باند و صدا روی پهن‌باند نیز نامیده می‌شود.

معمولاً از شرکت‌های ارایه‌کنندهٔ سرویس‌های VoIP به‌عنوان تهیه‌کنندگان، و از پروتکل‌های استفاده شده برای حمل علایم صدا روی شبکهٔ IP، به‌عنوان صدا روی IP یا پروتکل‌های VoIP یاد می‌شود. آن‌ها را می‌توان در اصل توسعهٔ تجاری تجربهٔ پروتکل صدای شبکه (۱۹۷۳) که توسط تهیه‌کنندگان نسل قدیمی اینترنت(ARPANET) اختراع شده بود، در نظر گرفت.

برخی از کاهش هزینه‌ها تا حدودی به دلیل استفاده از یک شبکهٔ منفرد برای حمل صدا و اطلاعات است، مخصوصاً در جایی که استفاده‌کنندگان به شبکه‌ای دسترسی دارند که از ظرفیت آن کمتر استفاده شده و می‌تواند VOIP را بدون هیچ هزینهٔ اضافی حمل کند. تماس‌های VoIP به VoIP برخی اوقات مجانی هستند، در حالی که تماس VOIP به شبکه‌های تلفن عمومی(PSTN) ممکن است هزینه‌ای در بر داشته باشد که باید توسط استفاده‌کنندگان VoIP پرداخت شود.

پروتکل‌های صدا روی IP، سیگنال‌های تلفنی را، به‌عنوان شنیداری دیجیتال حمل می‌کنند(که معمولاً با فنون فشرده‌سازی دیتای گفتاری، نرخ دیتای آن کاهش یافته و به‌صورت مجموعه‌ای از جریان دیتا، روی IP ارسال می‌شوند).

دو نوع PSTN روی سرویس‌های VoIP وجود دارد. شماره‌گیری داخلی مستقیم(DID) و شماره‌های دسترسی. شماره‌گیری داخلی مستقیم(DID)، تماس‌گیرنده را به‌صورت مستقیم به استفاده‌کننده از VoIP متصل می‌کند در صورتی که لازمهٔ شماره‌های دسترسی، گرفتن شمارهٔ داخلی استفاده‌کننده از VoIP توسط تماس‌گیرنده‌است.