گرانش کوانتومی حلقه‌ای (LQG)، یک نظریه گرانش کوانتومی است که هدف آن ادغام مکانیک کوانتومی و نسبیت عام است تا بدین طریق مواد سازنده مدل استاندارد را در چارچوبی جهت ایجاد حالت خالصی از گرانش کوانتومی متحد سازد. این شاخه در تلاش است تا نظریه کوانتومی از گرانش را توسعه دهد که به‌طور مستقیم بر روی فرمولاسیون هندسی انشتین بنا نهاده شده و گرانش را به عنوان یک نیرو نگاه نمی‌کند. LQG به عنوان یک نظریه، ساختار فضا-زمان را به گونه‌ای فرضیه‌سازی می‌کند که گویی از حلقه‌های متناهی تشکیل شده که در بافت یا شبکهٔ فوق‌العاده ظریفی در هم تنیده شده‌اند. این شبکهٔ حلقه‌ای را شبکه اسپین می‌نامند. تکامل شبکه‌های اسپینی یا کف اسپینی دارای مقیاسی از مرتبهٔ بیش از طول پلانک، حدوداً {\displaystyle 10^{-35}}{\displaystyle 10^{-35}} متر است و مقیاس‌های کوچکتر از این حد بی‌معناست. نتیجتاً نه تنها ماده بلکه خود فضا نیز ساختار اتمی را ترجیح می‌دهد.
این حوزه‌های تحقیقاتی که در برگیرندهٔ ۳۰ گروه تحقیقاتی در سطح جهان است، دارای فرضیات پایه‌ای فیزیکی و توصیفات ریاضیاتی مشترکی از فضای کوانتومی هستند. تحقیقات حول دو جهت تکامل یافته‌اند: گرانش کوانتومی حلقه‌ای کانونی سنتی‌تر و گرانش کوانتومی حلقه‌ای کواریانت جدیدتر که به آن نظریه کف اسپینی می‌گویند. تکامل‌یافته‌ترین نظریه‌ای که به عنوان نتیجهٔ مستقیمی از گرانش کوانتومی حلقه‌ای ترقی یافته را «کیهانشناسی کوانتومی حلقه‌ای» (LQC) می‌نامند. LQC مطالعه جهان اولیه را به پیش می‌برد که مفهوم مه‌بانگ را در نظریه وسیع‌تر جهش بزرگ متحد ساخته و مه‌بانگ را به عنوان آغاز دوره انبساط می‌بیند که پس از آن دوره انقباض می‌آید، در این مرحله می‌توان از رمبش عظیم صحبت کرد.
