کنترل کننده‌های مرکزی و بیشتر واحدهای کنترل قابل برنامه‌ریزی نیستند. به این معنا که کد برنامه کنترل دیجیتال مستقیم قابل سفارشی سازی برای استفاده مورد نظر نیست. ویژگی‌های برنامه شامل جدول زمانی، تنظیمات، کنترل کننده‌ها، منطق، زمان‌سنج‌ها، فهرست رویدادها و هشدارها می‌شود. واحدهای کنترل معمولاً دارای ورودی‌های آنالوگ و دیجیتال اند که امکان اندازه‌گیری متغییرها (دما، رطوبت یا فشار) را می‌دهند و همچنین دارای خروجی‌های آنالوگ و دیجیتال برای کنترل واسطه انتقال (آب گرم و سرد یا بخار) اند. ورودی‌های دیجیتال معمولاً اتصال‌های (خشک) از دستگاه‌های کنترل و ورودی‌های آنالوگ معمولاً یک ولتاژ با مقدار جریان دستگاه اندازه گیرنده یک متغیر (دما، رطوبت، سرعت و فشار) است. خروجی‌های دیجتال معمولاً کنتاکت‌های رله هستند که برای راه‌اندازی و توقف تجهیزات به کار می‌روند و خروجی‌های آنالوگ معمولاً ولتاژ یا سیگنال‌های جریان هستند که برای کنترل حرکت دستگاه‌های کنترل واسطه (آب/هوا/ بخار) مانند شیرها، دمپرها و موتورها به کار می‌رود. گروه‌هایی از کنترل کننده‌های DDC، شبکه شده یا نشده، خود یک لایه از سیستم را تشکیل می‌دهند. این زیر سیستم برای کارایابی و عملکرد کلی سیستم HVAC حیاتی است. سیستم DDC مغز سیستم HVAC است. این لایه جایگاه هر دمپر و شیر را مشخص می‌کند. این لایه مشخص می‌کند که کدام فن، پمپ و چیلر با چه سرعت یا ظرفیتی کار کند. با این هوش قابل برنامه‌ریزی در این مغز ما به سمت مفهوم اتوماسیون ساختمان حرکت می‌کنیم.
