توصیف معماری و طراحی ترکیبی سامانه روی تراشه بر اساس زبانهای توصیف معماری (ADL)، راه حلی کارا برای کاوش فضای طراحی معماریهای سامانه روی تراشه به نظر می‌رسند. زبانهای توصیف معماری برای مشخص کردن الگوهای سامانه‌های روی تراشه بوده و برای بررسی درستی معماریهای سامانه روی تراشه در مراحل اولیه هستند. همچنین برای تولید خودکار ابزارهای نرم‌افزاری مورد نیاز برای طراحی سخت‌افزارها و نرم‌افزارهای به کار رفته در سامانه‌های روی تراشه هستند. در ادامه مروری بر این زبانها خواهیم داشت.
منطقه درون نقطه چین در نمودار 5 یک روند طراحی ترکیبی سخت‌افزاری/نرم‌افزاری رایج برای سامانه‌های نهفته تشکیل شده از پردازنده‌های قابل برنامه‌ریزی، مدارهای مجتمع با کاربرد خاص (ASICs)، حافظه‌ها، واسطهای ورودی/خروجی و ... که به یک برد سامانه متصل هستند را نشان می‌دهد. این روند ترکیبی با انتخاب یک برنامه بوسیله یک زبان طراحی سامانه آغاز می‌شود. سپس هر کار به یک نرم‌افزار (پردازنده) یا سخت‌افزار (یک ASIC) واگذار شده به طوری که محدودیتها (از جمله کارائی، مصرف توان، مساحت تراشه و ...) ارضاء شوند. این روند طراحی مجزاسازی سخت‌افزار و نرم‌افزار نامیده می‌شود. روش طراحی ترکیبی بر اساس ADL الگو ساختار سامانه روی تراشه را برای خانواده‌ای خاص از کاربردها، پیکربندی می‌کند در حالی که طراحایهای ترکیبی دیگر فاقد این خاصیت هستند. زبانهای توصیف معماری به چهار دسته اصلی تقسیم می‌شوند که در ادامه به توضیح هر یک می‌پردازیم.
