مدیریت منابع انسانی، عبارت است از فرایند کار کردن با افراد، به طوری که این افراد و سازمانشان به توانمندی کاملی دست یابند، حتی زمانی که تغییر، نیاز به کسب مهارت‌های جدید، تقبل مسئولیت‌های جدید و شکل جدیدی از روابط را ملزم باشد. در واقع مدیریت منابع انسانی استفاده از نیروی انسانی در جهت اهداف سازمان است و شامل فعالیت‌هایی نظیر کارمندیابی و جذب، آموزش، حقوق و دستمزد و روابط سازمانی می‌شود. مدیریت منابع انسانی با علومی چون مدیریت رفتار، روانشناسی صنعتی(روانشناسی کار)، اقتصاد نیروی انسانی، آمار و کامپیوتر ارتباطی تنگاتنگ دارد. در حال حاضر مدیریت منابع انسانی یکی از پرتنش ترین و البته پردرآمد ترین مشاغل جهان است. هرچند در کشور ایران علوم انسانی و از جمله علوم مدیریتی و اقتصادی پس از انقلاب ۱۳۵۷ مورد بی مهری دولتمردان قرار گرفته اند، اما همچنان این رشته نه چندان قدیمی در ایران بازار کار نسبتا مناسبی دارد و به طور تخصصی به عنوان یکی از گرایشهای مدیریت دولتی و بازرگانی در مقطع کارشناسی ارشد و دکتری در ایران موجود میباشد.

مدیریت منابع انسانی باید برای سازمانها ارزش آفرینی کند. این ارزش آفرینی هم برای ذینفعان داخلی و هم ذینفعان خارجی می باشد. ذینفعان داخلی کارکنان و سازمان می باشند، در حالی که ذی نفعان خارجی مشتریان سازمان، سرمایه گذاران و همچنین جامعه می باشند. اما متخصصین منابع انسانی با تمرکز بر سه راه حل می توانند باعث ارزش آفرینی شوند. اولین راه حل تمرکز بر مدیریت استعداد است که به سطح فردی بر می گردد.نیروی کار متعهد، قابل و نتیجه بخش از این طریق پرورش می یابد. دومین راه حل تمرکز بر سازمان است که با ارتقا فرهنگ سازمانی و توسعه سازمانی حاصل می شود. از ترکیب این دو به راه حل سوم که رهبری است می رسیم. اما این راه حلها از طریق تمرکز بر مدیریت منابع انسانی باید اجرا گردد و در این زمینه چهار مقوله مهم است. اول سازمان دهی واحد منابع انسانی است. دوم تمرکز بر اقدامات منابع انسانی است همچون مدیریت کارکنان، حقوق و دستمزد و آموزش و توسعه. سوم خود متخصصین منابع انسانی است و افرادی که در این حوزه کار می کنند و چهارم شاخص های کمی.