تصویربرداری تشدید مغناطیسی قلبی عروقی (CMR، همچنین به عنوان MRI قلبی نیز شناخته می‌شود) یک روش تصویربرداری غیر تهاجمی از عملکرد و ساختار سیستم قلبی عروقی است. توالی MRI برای تصویربرداری قلب با استفاده از ECG (نوار قلب) و پروتکل‌های با وضوح زمانی بالا سازگار شده‌است. توسعه CMR یک زمینه فعال تحقیقاتی است و همچنان شاهد گسترش سریع تکنیک‌های جدید و نوظهور هستیم.

MRI قلبی و عروقی مکمل سایر روش‌های تصویر برداری، مانند سونو گرافی، سی تی اسکن قلبی و پزشکی هسته ای است. این روش نقش مهمی در مسیرهای تشخیصی و درمانی مبتنی بر شواهد در بیماری‌های قلبی عروقی دارد. کاربردهای CMR شامل ارزیابی بیماری شریان کرونری، بیماری‌های ماهیچه ای قلب، التهاب عضلات قلب، سرریز و زیادی آهن در خون، بیماری‌های عروقی و بیماری‌های مادرزادی قلب است. این یک استاندارد مرجع، جهت ارزیابی ساختار و عملکرد قلب است، و برای تشخیص و جراحی در بیماری‌های پیچیده مادرزادی قلب، بسیار ارزشمند است.

همراه با استرس وازودیلاتور (اتساع عروق)، در تشخیص و توصیف ایسکمی میوکارد (بیماری شریان کرونی) به دلیل بیماری در عروق اپیکارد و ریزجریان نقش دارد. تقویت گادولینیوم دیررس (LGE) و نقشه‌برداری T1 به سکته قلبی و فیبروز (فساد الیاف) برای تشخیص کاردیومیوپاتی و ارزیابی قابلیت زنده ماندن اجازه می‌دهد. آنژیوگرافی تشدید مغناطیسی ممکن است با تقابل یا بدون تقابل انجام شود و برای ارزیابی ناهنجاری‌های مادر زادی یا اکتسابی عروق کرونر و عروق بزرگ استفاده می‌شود.

موانع کاربرد گسترده‌تر آن شامل دسترسی محدود به اسکنرهای مجهز، نبود تکنسین و پزشک متخصص با مهارت لازم برای اجرای یک سرویس، هزینه‌های نسبتاً بالا و روش‌های تشخیصی رقابتی است.