حافظه دسترسی غیریکپارچه یا نوما (NUMA) طرحی از حافظۀ رایانه می‌باشد که در چندپردازشی، جایی که زمان دسترسی به حافظه به مکان قرارگیری نسبت به پردازشگر مربوط است، استفاده می‌شود. تحت نوما، یک پردازشگر می‌تواند به حافظۀ محلی خود سریعتر از حافظۀ غیرمحلی (حافظۀ محلی پردازشگری دیگر یا حافظه مشترک بین پردازشگرها) دست یابد. فواید نوما منحصر به چندین حجم کاری خاص مانند سرورهایی می‌باشد که داده‌هایش به طور معمول شدیداً به وظایف یا کاربرهایی وابسته است.
معماری‌های نوما به طور منطقی برگرفته از معماری چند پردازشی متقارن (اس‌ام‌پی) می‌باشند. آن‌ها به صورت تجاری در دهۀ ۱۹۹۰ توسط بروخ (بعدها یونیسیس)، کانوکس کامپیوتر (بعدها هیولت پاکارد) سیستم‌های اطلاعاتی هانی‌ول ایتالیا (بعدها گروپ بول)، سیلیکون گرافیکس (بعدها سیلیکون گرافیکس اینترنشنال)، سیکوئنت کامپیوتر سیستمز (بعدها آی‌بی‌ام)، دیتا جنرال (بعدها ئی‌ام‌سی)، دیجیتال (بعدها کامپک، حالا اچ‌پی) ایجاد شدند. تکنیک‌های توسعه داده شده توسط این شرکت‌ها بعدها در چندین سیستم‌عامل شبه یونیکسی و نهایتاً در ویندوز ان‌تی استفاده شدند.
اولین اجرای تجاری از سیستم‌های با پایۀ یونیکس، خانوادۀ سرورهای چند پردازشی متقارن ایکس‌پی‌اس-۱۰۰ بود که توسط دان گیلن برای شرکت وست سیستم‌های اطلاعاتی هانی‌ول ایتالیا ایجاد شدند.