مخفف کلمه CPCR
( Cardio Pulmonary Cerebral Resuscitation ) اقداماتی است كه به منظور برقراری گردش خون و تهویه ریوی در هنگام ایست قلبی ریوی انجام می شود و از آن جا كه هدف از انجام این اقدامات حفظ جریان خون مغز می باشد.امروز بجای واژه CPR از CPCR استفاده می كنند.
علائم ایست قلبی ریوی :
1- از بین رفتن هوشیاری 12- 6 ثانیه پس از ایست قلبی و بطور ناگهانی ایجاد می گردد.
2- بی نبضی : مهمترین علامت است كه در بزرگسالان بصورت عدم وجود نبض كاروتیدو در اطفال كمتر از یكسال نبض براكیال لمس نمی شود.
3- عدم وجود صداهای قلبی در سمع قلب
4- قطع تنفس : 30- 15 ثانیه بعد از ایست قلبی اتفاق می افتد.
5- گشاد شدن مردمك چشم : 45 ثانیه بعد از وقفه قلبی بعلت نرسیدن خون كافی به مغز و تحریك سیستم سمپاتیك اتفاق می افتد.مرگ بالینی و مرگ بیولوژیك ( دائمی)
مرگ بالینی :
به فاصله زمانی بین شروع ایست قلبی ریوی تا ایجاد ضایعات غیرقابل برگشت در سلول های مغزی گفته میشود.
دو علامت اصلی آن بی نبضی و عدم تنفس می باشد.
مرگ بیولوژیك:
شامل نشت خون و جمود نعشی می باشد.نشت خون بعلت ته نشین شدن خون می باشد كه بسته به پوزیشن بیمار،قسمت های پایین بدن دچار خونمردگی می شود.جمود نعشی حالتی است كه فرد دچار سفتی در فك، گردن و اندام ها می شود.در این حالت انجام CPR بی فایده بوده و نباید انجام گیرد.
زمان طلایی احیای قلبی ریوی :
فاصله زمانی بین شروع مرگ بالینی و ایجاد ضایعات غیر قابل برگشت در سلول های مغز را زمان طلایی احیای قلبی ریوی می گویند كه در حدود 6-4 دقیقه می باشد كه درصورت انجام اقدام فوری و صحیح CPR بیمار قابل برگشت بوده و ضایعات دائمی در مغز ایجاد نمی شود.هرچه CPR سریعتر شروع شود شانس موفقیت بیشتر است اگر در ثانیه های اول شروع شود شانس موفقیت تا 90% هم می رسد و با گذشت هر یك دقیقه 10- 7 % شانس بقای مددجو كاهش می یابد بطوری كه بعد از 10 دقیقه به حدود صفر می رسد.مراحل انجام CPR بسته به میزان آموزش احیاء كننده و امكانات طبی موجود به دو سطح پایه و پیشرفته تقسیم می شود.
بازگشت به صفحه قبل